Balanceren tussen belasting en belastbaarheid blijft voor veel mensen een zoektocht. Voor mensen met niet aangeboren hersenletsel vaak met een wankel en deels onvoorspelbaar evenwicht als resultaat. De laatste weken is dit ‘evenwicht’ meer wankel dan normaal. Na de eerste verontrustende berichten ver bij ons vandaan, kwam de realiteit van de Corona crisis steeds dichterbij. Het duurde maar even en toen was de lockdown ook voor ons een feit. De wereld is langzaam tot stilstand gekomen…

Ondanks de zorgen en verdriet over de vele zieken, overledenen, de enorme druk op het zorgsysteem en onzekerheden over je eigen toekomst, is er tegelijkertijd ook iets anders zichtbaar geworden. Van de ene op de andere dag gaat het leven niet meer zoals het altijd ging. Alles moet worden aangepast. Hoe wij werken, wonen, leren, boodschappen doen, onze sociale contacten onderhouden en ga zo maar door.

Ik herken dit gevoel van jezelf en de wereld om je heen opnieuw moeten uitvinden maar al te goed. Na mijn hersenletsel heb ik mij lange tijd een vreemde in mijn lijf gevoeld en ook de wereld om mij heen was zo compleet anders dan daarvoor.

Nu in de Coronatijd, als ik ’s morgens buiten zit met mijn kopje koffie in mijn kleine stadstuin, hoor en voel ik dat de wereld stiller is geworden. Ik ervaar nu veel minder prikkels. Het lijkt ook net alsof de wereld in een lagere versnelling draait. Op de één of andere manier kan ik dit tempo beter ‘bijbenen’. Ik hoef minder hard mijn best te doen om toch volwaardig deel te kunnen nemen aan de maatschappij.

Tegelijkertijd staat dit in groot contrast met diegene die nog kinderen thuis hebben. Zij moeten hun huis en leefomgeving volledig herinrichten. Hoe organiseer je werk, privé en school binnen 4 muren waarbij je ook nog eens ongevraagd promotie hebt gekregen tot leerkracht. Ik heb veel bewondering voor de creativiteit en doorzettingsvermogen van deze groep. Dit is voor iedereen een enorme uitdaging en al helemaal als je ook nog moet dealen met de gevolgen van hersenletsel.

Mensen die een ontwrichtende gebeurtenis meemaken zoals niet aangeboren hersenletsel, hebben ook geen andere keuze en moeten zichzelf weer opnieuw gaan “uitvinden”. Wie ben ik nu, wat kan ik nog en wie wil ik zijn. Om vervolgens, net als in deze Corona crisis, met enorm veel veerkracht op zoek te gaan naar een nieuw en passend ‘evenwicht’.

Opeens blijken dingen tóch te kunnen terwijl velen voorheen overtuigd waren dat het zo niet kon. Al dat reizen blijkt veel minder noodzakelijk dan we dachten. Je hoort steeds vaker; “Eigenlijk helemaal niet zo gek om straks ook vaker bijeenkomsten online te blijven doen.” En files? Ik heb ze niet meer voorbij horen komen op de radio.

Krijg je een taak niet op tijd af dan is dit in de meeste gevallen helemaal geen probleem want er is een algemeen besef ontstaan dat iedereen zijn best doet binnen deze bijzondere omstandigheden.

Hoe mooi zou het zijn als wij dit algemene besef ook straks blijven vasthouden en wat vaker op deze wijze naar de dingen en mensen blijven kijken. Dat we voldoende ‘bewegingsruimte’ blijven geven én nemen zodat ieder zijn eigen evenwicht kan houden. Want doen wij niet allemaal ons best, ieder binnen zijn eigen kunnen?

Ellis

De waarde van een vriendschap wordt in mijn ogen bepaalt door de mate waarin ik mezelf kan zijn bij die ander. Niet op je woorden hoeven passen. Niet te hoeven voldoen aan… Gewoon mogen zijn zoals ik mij op dat moment voel.

Het klinkt vanzelfsprekend. Toch blijkt het in de praktijk een stuk lastiger te zijn. Ik heb het geluk dat ik een paar hele fijne vrienden in mijn leven heb mogen ontmoeten. Sommigen ken ik al meer dan mijn halve leven en anderen zijn later op mijn pad gekomen. En dan zijn er ook nog hele bijzondere vriendschappen geweest die een stukje hebben meegelopen op mijn levenspad. Tot onze wegen zich weer opsplitsten en ieder een andere richting op ging.

Wat zij allen gemeen hebben is dat hun aanwezigheid mij de kans heeft gegeven om mezelf beter te leren kennen. Ze zijn mij dan ook allen heel dierbaar. Ook degenen die een ander pad hebben genomen en ze daardoor uit het oog ben verloren.

Na mijn herseninfarct ben ik bijna lieve vrienden kwijt geraakt. Niet omdat zij er niet voor mij wilden zijn, integendeel. Ik was zelf degene die de deur steeds verder dicht trok. Ik kon niet meer delen. Mezelf zijn…? Ik wist gewoon niet meer hoe dat moest.

Een nieuwe vriendschap was er nodig om de deur weer naar buiten te kunnen openen en mezelf terug te vinden. Om voldoende vertrouwen te krijgen zodat ik mezelf weer durfde te laten zien. Deze nieuwe vriendschap had ik nooit zien aankomen. Want eerlijk gezegd hebben wij samen nooit een hechte relatie gehad en zag ik haar liever gaan dan staan. Hoe bijzonder is het dat juist zij voor mij nu zo dierbaar is geworden.

Ze kwam alles overheersend in mijn leven. Hoe hard ik ook probeerde om van haar af te komen, ze liet zich niet aan de kant schuiven. Het was voor mij ontzettend lastig om een relatie op te bouwen. Ik was ervan overtuigd dat ze mij zwakker maakte. En juist in deze lastige periode zocht ik naar kracht. Kracht om mijn tegenslagen te overwinnen.

Omdat ik haar niet meer langer kon negeren ben ik heel voorzichtig begonnen om toenadering te zoeken. En dat vond ik behoorlijk eng want ze maakte mij in het begin heel onzeker. Nooit had ik kunnen bedenken dat juist in deze vriendschap zoveel kracht verborgen lag.

Achteraf had ik het eigenlijk wel kunnen weten. Ik heb haar namelijk vaak bij anderen bewonderd. De kracht van kwetsbaarheid… Mijn kwetsbaarheid. Het was niet voldoende om haar aanwezigheid alleen maar te tolereren. Nu ik haar omarm hoef ik er niet meer tegen te vechten. We verschillen nog steeds wel eens van mening maar onze vriendschap wordt steeds sterker.

Wat een krachtbron als je gewoon weer mag zijn... Zijn wie ik ben. Zijn zoals ik mij van binnen voel.

Ellis

Zodra je te maken krijgt met tegenslag in je leven blijkt acceptatie het toverwoord te zijn. Het wordt vaak omschreven als een bijna magisch moment. Een moment waarna alles anders en beter wordt.

In de eerste jaren na mijn herseninfarct was ik met alles bezig behalve met de acceptatie van dat wat is. Ik wilde vooral gewoon weer terug krijgen wat ik was kwijtgeraakt. Mijn vrolijke ik. Mijn behulpzame ik. De enthousiaste moeder en partner. De attente vriendin. De stabiele ik. Mijn energieke ik…

Geen sprake van acceptatie want er moest juist hard worden gewerkt om de schade te beperken en mijn leven weer op de rit te krijgen. Terugkijkend op deze periode is het boeiend om te zien hoe ik ondanks mijn extreme vermoeidheid zoveel doorzettingsvermogen kon opbrengen. Het was namelijk dweilen met de kraan wagenwijd open.

Uiteindelijk heb je geen keuze meer. Ik ben mezelf zo lang gaan overvragen dat het onvermijdelijke mijn weg ging blokkeren. Tot hier en niet meer verder. Met een mokerslag kwam de harde realiteit binnen. Het wordt nooit meer zoals het was. En nu…..? Wie ben ik nu nog? Hoe ga ik verder? Als ik nu naar mijn ik van toen kijk wil ik haar zo graag even omarmen en zeggen; Lieve Ellis, het komt goed. Alles waar je zo hard naar loopt te zoeken is nog steeds bij je.

Is de confrontatie met de harde realiteit dan het moment waarop acceptatie zijn intrede doet? In mijn overtuiging van dat moment wel. Ik moest leren dealen met dat wat is. Zodra ik dit accepteer is de frustratie weg en kan ik weer opnieuw invulling gaan geven aan mijn leven. Deze acceptatie werd mijn nieuwe missie want daarna zou alles anders worden. En ja hoor, daar kwamen de eerste momenten van geluk weer op mijn pad. Het was niet meer nodig om altijd sterk te zijn en ik durfde het aan om vriendschap te sluiten met mijn kwetsbaarheid. Ik had DE acceptatie nog niet bereikt maar het kon niet anders als dat dit magische moment eraan stond te komen.

Groot was dan ook de teleurstelling dat ik twee jaar later nog steeds met regelmaat geconfronteerd werd met frustraties als gevolg van mijn beperkingen. Waar blijft nou dat magische moment…? Eigenlijk deed ik precies hetzelfde als in de eerste jaren. Nu was mijn doel niet terug te krijgen wat ik was kwijtgeraakt maar ging ik met dezelfde overtuiging op jacht naar DE acceptatie. Hierdoor miste ik heel veel mooie kleine cadeautjes van elke dag die ik ongeopend voorbij liet gaan.

Voor mij is één ding heel duidelijk geworden. Ik val vanaf nu niet meer in de valkuil van de acceptatie. Acceptatie is helemaal geen einddoel. Het is een keihard werkwoord. Elke dag opnieuw. En wat blijkt? Door dit onrealistische einddoel los te laten ontstaat er ruimte om mezelf weer opnieuw te leren kennen. Ik heb meer energie over om de dagelijkse hobbels te kunnen beklimmen en daarnaast ook de tijd te nemen om mijn cadeautjes weer uit te pakken. Dus…… werk aan de winkel.

Ellis

Als anderen wel eens aan mij vragen hoe ik na mijn herseninfarct mijn nieuwe weg weer heb gevonden dan is het lastig om dit kort samen te vatten. Het is alsof je met je eigen rugzak op reis gaat met bestemming onbekend. En dat past eigenlijk niet meer in onze westerse cultuur waarin je van jongs af aan op weg wordt gestuurd om de geplaveide paden te gaan volgen.

Dit begint al op de lagere school waar aan de hand van toetsen wordt bepaald of jij voldoet aan de verwachtingspatronen. Zonder dat wij het in de gaten hebben voelen wij ons alleen nog maar veilig op bekende wegen of binnen de vastgestelde marges. Als je dan opeens geen keuze meer hebt en je door welke reden dan ook moet afwijken van deze uitgestippelde routes ontstaat er toch wel enige paniek.

In de eerste jaren na mijn herseninfarct heb ik lopen dwalen. Zoekend naar houvast. Maar hoe meer ik ging zoeken des te verder raakte ik weg van mezelf. Er werden in de revalidatieperiode paden uitgezet. Goedbedoelde en zo egaal mogelijk aangelegde paden. En ja, ik ben ze gaan belopen. Maar ik kon de weg naar huis niet vinden. Ondanks al die lieve mooie mensen die mij langs de hele route stonden aan te moedigen, het was niet mijn eigen pad….

Pas toen ik het aandurfde om zonder routebeschrijving gewoon te gaan lopen, stap voor stap zonder te weten waar naartoe, heb ik mijn weg weer gevonden. En wat heb ik tot nu toe prachtige dingen mogen zien op dit onbekende pad. Nieuwe inspirerende mensen mogen ontmoeten. En mezelf op een hele andere manier opnieuw leren kennen.

2016 was een jaar vol mooie en bijzondere momenten. Mijn collega en ik bleken op hetzelfde pad te wandelen. En al wandelend zijn wij samen ons hart gaan volgen en dit resulteerde in het winnen van de Hersenbokaal. Daarnaast heb ik de kans gekregen om deel te nemen aan een nieuwe cursus Ervaringsdeskundige NAH. Hierin bewandel je de route van ervaring naar ervaringskunde. Wat een prachtige reis was dit.

Kun je herstellen zonder te genezen? Ja dat kan zeker. Deze opleiding kon niet op een beter moment komen. Het gaf mij de mogelijkheid om een ‘nieuwe taal’ te leren. Een taal die het mogelijk maakte om mijn eigen ervaringen en herstelverhalen te kunnen lezen en begrijpen. Ik zie en herken mijn valkuilen nu veel beter. Want denk maar niet dat deze nu opeens zijn verdwenen. Ik ben niet ‘genezen’ van mijn beperkingen maar ik voel me wel weer compleet.

Als ik destijds op de bekende paden was blijven lopen dan had ik nooit de weg naar mezelf terug kunnen vinden. Was het eng om het bekende los te laten? Absoluut! En ik ben in meerdere valkuilen gevallen maar ik had deze reis voor geen goud willen missen. 2016, dank je wel je was fantastisch.

En nu doe ik mijn rugtas weer op en ga op pad met onbekende bestemming genaamd 2017.

Laatst zat ik gefascineerd naar een stuk gatenkaas te kijken. Eigenlijk best wonderlijk om te zien hoe al die gaten doormiddel van de kaas samen toch weer zo een mooi en smakelijk geheel vormen.Op de één of andere manier maakte ik opeens een associatie met mijn brein. Ook ik heb sinds mijn beroerte aardig wat gaatjes in mijn geheugen. Over het algemeen zijn het kleine gaatjes maar soms worden deze ook wel eens afgewisseld met wat grotere.

Zoals laatst toen ik samen met mijn twee volwassen kinderen gezellig een dagje op stap was. Onderweg in de auto vertelde mijn zoon aan zijn zus dat de ouders van zijn beste vriend gingen scheiden. Net als mijn dochter reageerde ook ik vol ongeloof op dit vervelende nieuws. Toen wij weer een beetje van de schrik waren bekomen keek mijn zoon mij enigszins verbaasd aan… “Mam… dit had ik jou anderhalve maand geleden al verteld en toen reageerde je op precies dezelfde manier….”

Dit zijn toch wel van die momenten waarop de realiteit weer hard aankomt. Mijn korte termijn geheugen is aangetast waardoor ik mij altijd volledig moet focussen om ervoor te zorgen dat alles netjes wordt opgeslagen. Omdat de ‘gaatjes’ niet meer te voorkomen zijn heb ik inmiddels een groot deel van deze functionaliteit uitbesteed aan de agenda van mijn telefoon. En met behulp van dit soort slimme trucjes kan ik inmiddels toch weer prima functioneren.

Maar vanzelf gaat het niet. Het kost enorm veel energie om continu zo gefocust te moeten zijn. Omdat ik zelfstandig werk kan ik het mij in mijn werk niet veroorloven om steekjes te laten vallen. Misschien is het juist daarom wel dat deze gaten vooral ontstaan in de contacten met de mensen die het dichtst bij mij staan. In de momenten waarop je ontspannen bent en de boog niet zo strak hoeft te staan.

Inmiddels hebben wij in ons gezin hier al een mooi synoniem voor gevonden. In de film 50 First Dates wordt het verhaal verteld over een meisje die een zwaar auto ongeluk heeft gehad. Hierdoor is zij elke ochtend weer alles vergeten wat er de dag ervoor is gebeurd. En de man die verliefd op haar is geworden probeert elke dag opnieuw haar hart te veroveren.

In mijn geval betekend dit namelijk dat ik niet alleen vervelende verhalen of gebeurtenissen soms als nieuw ervaar maar ook de leuke! Zo heb ik op dezelfde dag dat wij op stap waren enorm genoten van de prachtige dierentuin In Amersfoort. Als een klein kind liep ik te genieten en vroeg ik mij hardop af waarom wij hier nooit eerder naartoe zijn gegaan.

De volgende dag ontving ik een appje van mijn dochter met een foto van haar als klein meisje samen met haar broertje. Ze had deze foto gevonden in een oude doos. “Wat een lieve foto!” stuurde ik als reactie. “Ja he” antwoorde zij. “Heb je de tekst ook gelezen die op deze foto staat gedrukt?.... Groetjes uit Dierenpark Amersfoort…..

Tja zo zie je maar weer. Dankzij mijn ‘gatenkaas’ heb ik nu wel extra kunnen genieten van deze leuke dag.

Ellis

Dat het weinig zin heeft om je druk te maken over dingen die misschien zouden kunnen gebeuren heb ik lange tijd geleden al aan den lijve ondervonden. Binnen een korte periode heb ik totaal onverwacht twee dierbaren uit mijn eigen gezin verloren. Dit heeft mijn leven destijds met een mokerslag terug gebracht tot de kern.

Deze ervaringen hebben mij geleerd dat het geluk alleen te vinden is in het moment van nu. Achterom blijven kijken helpt je niet vooruit. En ben je alleen bezig met wat nog zal komen dan gaat het leven aan je voorbij zonder het te leven. De echte geluksmomenten ervaar je alleen als je ook volledig aanwezig bent. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Je wordt zo snel uit het moment ontvoerd door emoties uit het verleden of zorgen uit de toekomst. Verschillende basis technieken uit de positieve psychologie en Mindfulness hebben mij altijd geholpen om me niet teveel te laten meeslepen door deze gedachten en emoties. Waarbij ik wel wil opmerken dat ik zeker geen type ben om dagelijks langdurig op een matje te mediteren. Dit is wel de algemene associatie die men heeft met Mindfulness. Vanaf het begin heb ik altijd een eigen vertaling gemaakt passend bij wie ik ben.

Hoe merkwaardig was het om achteraf te bemerken dat ik na mijn beroerte de verbinding met het nu volledig kwijt was. Ik was alleen maar bezig met hoe krijg ik weer terug wat ik had of wat kan ik doen om weer beter te kunnen functioneren. Ondanks mijn dure levenslessen kwam het geen seconde meer in mij op om de stilte in mezelf op te zoeken. Om te genieten van het moment. De chaos in mijn hoofd liet dit niet toe.

Tot het moment dat mijn huidige collega van HersenletselSupport op mijn pad kwam. Zij is coach en geeft al vele jaren trainingen waaronder ook Mindfulness. Door onze gesprekken leek het alsof er weer een luikje werd geopend. Ik was zo verbaasd. Hoe kon ik deze technieken die mij altijd zoveel rust hadden gegeven gewoon zijn vergeten? Juist in een tijd met zoveel chaos, onrust en onzekerheid in mijn leven. Vanaf dat moment had ik me voorgenomen om weer bewust tijd vrij te maken. Tijd om gewoon weer te zijn. Zonder iets te moeten.

Maar toen ik de bekende technieken weer wilde gaan toepassen bemerkte ik dat ik niet meer dezelfde resultaten boekte. De stilte opzoeken in mezelf vond ik vroeger echt een verademing. Wat een genot. Maar nu voelde ik juist weerstand. Want zodra ik dit probeerde te doen werd ik enorm geconfronteerd met mijn vermoeidheid. Een altijd aanwezige vermoeidheid die je grotendeels probeert te negeren om nog enigszins te kunnen functioneren.

En zo waren er nog veel meer duidelijke verschillen tussen voor en na mijn hersenletsel. Neemt niet weg dat ik er wel van overtuigd was dat het mij erg goed zou doen om weer wat meer rust te kunnen vinden in mijn denken en doen. Samen met mijn collega zijn we met dit gegeven aan de slag gegaan. We hebben de verschillen in kaart gebracht en de technieken daarop aangepast.

Met NAH gaat niets meer op de automatische piloot. Maar met de juiste routekaart zijn we wel in staat om weer de kleine cadeautjes van elke dag te kunnen ontvangen. En ja, de ene dag zijn er wat meer cadeautjes dan de andere. Niet alleen zie ik ze nu weer, ik neem ook de tijd om ze bewust even uit te pakken en te genieten van dat moment.

Ellis

Na mijn werk in de auto op weg naar huis. Een route die ik bijna dagelijks reed en met mijn ogen dicht kon afleggen. En juist op deze route ben ik op een mooie dag in juli verdwaald.

Het leek vrij onschuldig. Ik kon ineens niet meer goed zien. Zag alles dubbel waardoor ik volledig mijn oriëntatie kwijt was. Gelukkig kon ik de auto nog net op tijd stoppen. En daar zat ik dan. Geen idee wat er met mij gebeurde. Ik zat alleen in de auto en probeerde te omvatten wat er aan de hand was. Langzaam kwam mijn zicht weer terug en ben naar de dichtstbijzijnde parkeerplek gereden. Alles leek weer vrij 'normaal' en daarom ben ik uiteindelijk het laatste stukje maar gewoon naar huis gereden.

Eenmaal thuis gekomen probeerde ik deze gebeurtenis te relativeren. Ik had wel een vrij drukke tijd achter de rug dus misschien lag het daaraan. En onder het mom van ach alles doet het nu toch weer probeerde ik de draad van alledag weer op te pakken. En toch was er dat unheimliche gevoel. Mijn lijf voelde anders.... Wat ik me nog heel goed kan herinneren is die enorme zware deken van vermoeidheid die ik over mijn hele lijf voelde. Wat de doorslag gaf weet ik niet meer maar aan het einde van de avond heb ik voor de zekerheid toch maar even gebeld met de doktersdienst. En daar gingen alle alarmbellen rinkelen en zat ik de volgende ochtend al vroeg in de wachtkamer bij de TIA poli.

Ik kwam terecht in een onbekende wereld waar ik de taal niet sprak en de weg niet kende. Een wereld vol medische termen waar ik nog nooit van had gehoord. Een lichaam dat vreemd aanvoelde. Niets ging meer vanzelfsprekend.... Wat heb ik in deze periode veel tijd doorgebracht speurend op het internet. Google was the place to go. Daar kon ik schaamteloos al mijn vragen stellen zonder vreemde of afkeurende blikken. Ik deed er alles aan om maar te begrijpen wat er aan de hand was. Het was een doolhof van emoties en onbegrip. Lange tijd bleef ik maar in rondjes lopen. Zoekend naar de uitgang. Steeds maar weer vastlopen op doodlopende wegen. Hoe sneller ik ging lopen des te vaker kwam ik weer op dezelfde plekken uit. Kon ik maar iemand vinden die mij de uitgang kon wijzen.

Maar de uitgang kon ik niet vinden door alsmaar sneller te gaan lopen. Pas toen ik het lef had om midden in het doolhof stil te gaan staan heb ik mijn weg weer gevonden. Stil staan om te voelen, luisteren en te ervaren. Vanaf dat moment werden de patronen zichtbaar. Liep ik niet meer steeds in rondjes omdat ik ging herkennen waar ik al eerder was geweest.

Daar waar ik vroeger een vrij egale route kon afleggen moet ik nu regelmatig over hobbelige en kronkelige paadjes lopen om weer thuis te komen. Zeker niet altijd fijn als je graag snel ergens naar toe wilt. En als ik daar dan gefrustreerd van raak mis ik ook nog de juiste afslag waardoor ik nóg langer onderweg ben.

Nee mijn weg naar huis kan ik niet meer met mijn ogen dicht afleggen. Maar of mijn route nu mooi egaal of juist hobbelig is, weet je waarover ik me nu zo verbaas? Wat is de route vele malen mooier als je met open ogen om je heen kijkt.

Ellis

Ik kan echt genieten van alle jaargetijden. Maar de lente…. ja die geeft toch elke keer weer nieuwe frisse energie. Het eerste voorjaarszonnetje, zien hoe de natuur ontwaakt na een koude winter. Heerlijk vind ik dat.

Toen de eerste lentezon in ons huis scheen was één ding toch wel duidelijk geworden. Meerdere jaren hadden wij wel plannen om ons huis eens een flinke opknapbeurt te geven maar de daarvoor benodigde energie was ver te zoeken. Maar nu was het anders. Nu voelde ik zelf ook de lentekriebels van binnen en kon niet wachten om eindelijk aan de slag te gaan.

Uiteraard vragen dit soort extra activiteiten altijd enig planwerk. Na mijn CVA is een paar dagen flink doorpakken naast mijn normale werk geen optie meer. Dus alle voorbereidingen werden getroffen. Behang uitzoeken, een leuk kleurtje verf erbij, gereedschappen verzamelen en een schema opgesteld wanneer we wat gaan doen. Terwijl ik hiermee bezig was voelde het letterlijk én figuurlijk alsof ik een frisse start wilde gaan maken. Wat een genot.

Je ontkomt er bij dit soort grote klussen niet aan dat er een paar dagen komen waarin het complete chaos wordt in huis. Maar dat mag de pret niet drukken want wij hadden alles heel goed gepland. De eerste klus dag verliep voorspoedig. Al het oude was gestript en schoon gemaakt en we keken ’s avonds midden in de chaos moe maar voldaan om ons heen naar een kaal en kleurloos huis. We konden niet wachten om de volgende ochtend te gaan beginnen aan de klus waar we al zo lang naar uitkeken.

En toen werd ik wakker. Ik zat op de rand van mijn bed en wist meteen hoe laat het was…. Ondanks de goede planning en verdeling van mijn belastbaarheid had mijn lijf andere plannen vandaag. Een onaangekondigde snipperdag. Ik voelde de frustratie al opborrelen. Nee niet nu! Ik wil mijn lentekriebels voelen. Ik wil een frisse lentebries door mijn huis laten waaien. Met veel pijn en moeite ben ik naar beneden gegaan en plof op het enige vrije stukje van de bank. De goede moed van gisterenavond voelde opeens heel anders. Want daar zat ik. Midden in de chaos die nu opeens onoverkoombaar leek.

De chaos in mijn hoofd werd vele malen groter dan de rommel om mij heen. De frustraties van het moeten toegeven aan het onverwachte. Waarom niet ‘gewoon’ even kunnen doorpakken wanneer ik dit wil. Steeds maar moeten luisteren naar mijn lichaam. Waarom kan mijn lichaam heel soms ook niet even luisteren naar mijn hoofd. Al deze frustraties met bijbehorende emoties maakten van het heerlijke lentebriesje een ware voorjaarsstorm.

Je zou zeggen dat ik na al die jaren wel heb geleerd om geen energie meer te verspillen aan frustraties als alles weer anders gaat dan gepland. Toch duurt het altijd even voordat ik me hiervan bewust ben. Gelukkig ging de storm weer vrij snel liggen en kwamen er weer wat opklaringen in de chaos van mijn hoofd. We hebben samen de meubels weer terug gezet en heb me overgegeven aan dat wat is. Het lentezonnetje is gewoon blijven schijnen dus op naar het volgende vrije weekend.

En een weekje kamperen, al is het in eigen huis, brengt je ook al helemaal in de vakantiestemming. Toch?

Ellis

He daar ben je weer. Kijkend in de spiegel zie ik weer een vertrouwd beeld. Uiterlijk geen enkel verschil maar het gevoel is zo anders. Wonderlijk om te ervaren wat een Herseninfarct kan doen met je zelfbeeld.

De eerste 2 jaren na mijn CVA stonden in het teken van revalideren. Vechten om datgene weer terug te krijgen wat ik was verloren. Strijdend om te bewijzen dat ik gewoon weer de oude zou gaan worden. In deze periode zag ik in de spiegel een vrouw die meester was geworden in het camoufleren van haar beperkingen. Waarom ook niet? Niemand zag iets aan mij. Dus waarom zou ik mezelf dan tekort doen? Ik was er zo goed in geworden dat ik het zelf ging geloven.

Het onbegrip in mijn omgeving, op de momenten waarop ik wel sporadisch iets over deze strijd los liet, motiveerde mij alleen maar meer. Ik werd steeds handiger in het compenseren. Met als resultaat dat mijn innerlijke strijd alleen maar eenzamer werd. Maar hoe harder ik probeerde te voldoen aan ieders en vooral mijn eigen verwachtingen hoe sneller mijn accu leeg raakte.

Tot het moment waarop de hamer van de harde realiteit toesloeg. Ik weet nog zo goed dat ik op een dag in de spiegel keek en mijzelf niet meer herkende. Na 2 jaar kwam het besef dat ik deze strijd nooit zal kunnen winnen. De gedachte moest gaan toelaten dat het misschien nooit meer zal worden wat het was. Op 46 jarige leeftijd moest ik mezelf opnieuw leren kennen. Wie ben ik, wat kan ik en vooral waar wil ik naartoe.

Terug naar de basis. Beginnen bij het begin. Stap voor stap ben ik mijn waarden gaan herzien. Beginnend met het omarmen van wie ik was. Inclusief mijn beperkingen. Mijn hele leven droeg ik mijn lijfspreuk uit ‘Het maakt niet uit wat je overkomt het gaat erom wat jij ermee gaat doen’. Dan werd het ook wel eens tijd dat ik dit weer in de praktijk ging toepassen.

Mijn zwakte werd mijn kracht. Er ontstond ruimte om te onderzoeken op welke wijze ik mijn ervaring en talenten kon gaan inzetten. Het besef groeide langzaam dat ik hier nog steeds over kon beschikken. Alleen de wijze waarop was veranderd. Nee, het is niet altijd gemakkelijk. Ja, ik ervaar dagelijks mijn beperkingen. Maar ik heb een manier gevonden waarin ik mezelf weer herken. En wat ben ik benieuwd naar de mooie uitdagingen die de toekomst in petto heeft.

Vandaag kijkend in de spiegel herken ik je weer. Ik ben blij dat jij er weer bent. Ik heb je gemist.

Ellis

Een normale, relaxte, zaterdagochtend. Zij het niet dat ik toch wel enige kriebels in mijn buik voel. Met een heerlijke beker koffie in mijn hand droom ik weg over hoe de rest van de dag eruit gaat zien. Vanmiddag ga ik beginnen aan een workshop column schrijven. Hiermee haal ik een lang gekoesterde wens van mijn lijstje en ga het gewoon doen!

Mijmerend over mijn toekomstige columns welke met een lach en een traan gelezen en gedeeld gaan worden ontvang ik een WhatsApp van mijn lieve collega. Zij doet ook mee doet aan deze workshop.

“Ben je er al?”

Ben ik er al?! Het is 10 over 11 en we beginnen pas om 13 uur. Toch? Mijn relaxte zaterdagochtend verandert in één klap in een ochtend vol stress en haast omdat de workshop blijkbaar 10 minuten geleden is begonnen.

Ondanks de stress weten mijn gedachten toch weer ruimte te vinden om mij, al racend op de fiets, flink in te wrijven hoe frustrerend deze situaties altijd weer zijn. Mijn korte termijn geheugen is aangetast waardoor ik een blindelings vertrouwen heb opgebouwd met mijn digitale agenda.

De reminders op mijn telefoon zorgen ervoor dat ik mijn professionele en sociale afspraken kan blijven nakomen. Alsof er niets aan de hand is verschijn ik dan ook overal op tijd en ‘onthoud’ ik belangrijke gebeurtenissen. Uiteraard valt of staat dit behaalde succes wel met het invoeren van de juiste data.

Focus blijkt het toverwoord te zijn.

Maar focussen doen wij vooral in actieve zin. Focussen op hetgeen wij doen en uitvoeren. Maar hoe houd ik in deze situaties tegelijkertijd de focus op mijn gedachten? Halverwege het heuveltje omhoog richting de Martinitoren moet ik afstappen. Mijn energie vliegt alle kanten op behalve naar mijn benen.

En daar sta ik dan…. waarom keek ik ook alweer zo uit naar deze dag? Het zijn toch juist deze ervaringen die ik met jullie wil gaan delen…. Tot het moment van afstappen bemerk ik helemaal niet wat een heerlijke dag het is vandaag. Het zonnetje schijnt. De ijzige wind heeft plaats gemaakt voor een bijna lenteachtig briesje. Mensen lopen gezellig pratend door de stad. En ik….. ik haal even diep adem, zeg mijn gedachtespinsels gedag en ga met een glimlach op weg naar mijn eerste column.

Ellis